Breiskrednosi nie najwyższym szczytem w okolicy. Więc czym zasłynął? Jego urok polega na tym, że to właśnie z tego klifowego pagórka rozpościera się piękny widok na Nærøyfjord.

Kiedy szykowałam się na pierwszy wyjazd do Flåm w zeszłym roku oczywiście rozpoczęłam przygotowania od wyszukania najciekawszych i najbardziej widokowych szlaków w okolicy. Szlak Breiskrednosi przyciągnął moją uwagę jako pierwszy. Już wtedy stwierdziłam, że co jak co, ale tam to muszę wleźć. Rok temu nie miałam okazji, okazję stworzyłam w tym roku.

Breiskrednosi — informacje wstępne

Breiskrednosi to właściwie klif nad fiordem, a jego najwyższy punkt wznosi się na 1189 m n.p.m. Nie jest to najwyższy punkt nad Nærøyfjordem, nie jest to też najwyższy szczyt w okolicy. Nawet Rimstigfjellet, które jest tuż obok wznosi się nieco wyżej. Jednak dzięki temu, że Breiskrednosi z jednej strony jest po prostu pionową ścianą, daje to popis widokom. To właśnie z całej długości klifu można podziwiać południową część Nærøyfjordu.

Drogi na Breiskrednosi są dwie, a szlak można zrobić w sumie w kilku wariantach. Zarówno jako roundtrip, ale także można zacząć w jednym miejscu i skończyć w drugim. Nie trzeba wracać tą samą drogą, co moim zdaniem dodaje atrakcyjności każdemu szlakowi. Niezależnie od wybranej opcji powiedziałabym, że szlak jest dość wymagający.

Jak przejść szlak na Breiskrednosi?

Wedle norweskich oznaczeń szlaków, szlak na Breiskrednosi jest szlakiem czarnym, numerowanym jako soczysta 4. Czyli wg Norwegów jest to szlak trudny. Jeśli Norweg mówi wam, że jakiś szlak jest trudny, to znaczy, że jest ekstremalnie trudny.

W rzeczywistości jedyna trudność Breiskrednosi polega na tym, że szlak w pewnym momencie ginie i musisz umieć się odnaleźć na górskim kamienisto-podmokłym plateau. Okej, zwracając honor, mamy też łącznie ponad 1400 metrów przewyższenia. Można potraktować to jako drugą, kondycyjną, trudność.

Widok na Nærøyfjord z Breiskrednosi o zachodzie

Gdzie zacząć szlak?

Szlak na Breiskrednosi można zacząć w jednym z dwóch miejsc. Można to zrobić albo w Bakka, albo w Dyrdal.

Nie umiem stwierdzić, która opcja jest bardziej popularna. Delikatnie większą popularnością cieszy się rozpoczęcie wędrówki w Dyrdal. Głównie ze względu na dużo łagodniejsze podejście i na aspekt organizacyjny (łódką do Dyrdal dopłyniesz wcześnie rano, ale ostatnia odpływa około 16:00, a nie ma tam żadnej innej opcji transportu).

Do Bakki da się dojechać lub dojść z Gudvangen. Droga samochodowa prowadzi przez tunel, ale tuż przed nim znajduje się zejście na ścieżkę pieszą wzdłuż fiordu. Z Gudvangen do Bakki droga liczy sobie 6 km.

Rozpoczynanie i kończenie szlaku w Bakka to trochę raźniejsza, lepsza opcja organizacyjnie. Gudvangen leży przy drodze E16, która jest drogą międzymiastową między Oslo i Bergen. Nawet jak odjadą ci autobusy to możesz liczyć na autostop. Łódko-stopu z Dyrdal raczej się nie złapie biorąc pod uwagę, że Dyrdal ma jedynie jednego stałego mieszkańca. Choć, o ile jest słoneczny dzień, można się spodziewać, że w Dyrdal zastaniemy wielu norweskich wczasowiczów ze swoimi łódkami, a złapać podwózkę taką łódką — zawsze można próbować.

Jeśli mamy własne auto najlepszą opcją jest podjechać do Bakki, zaparkować, wejść na Breiskrednosi przez Rimstigen i tą samą drogą wrócić. Jest to też możliwie najkrótsza droga w kilometrażu.

Szlak na Rimstigen można znaleźć na ut.no. Odcinek ten ma około 1,5 km i ponad 700 metrów przewyższenia.

Dlaczego szłyśmy z Bakki do Dyrdal?

Zawsze uważałam, że dużo lepiej wchodzi się po stromym, a schodzi po łagodnym nachyleniu. Jeśli chcecie wybrać właśnie taki wariant to opcja z Bakki do Dyrdal jest najlepszą opcją.

Dolina Dyrdal — z resztą jak sama nazwa wskazuje; norweskie ‚dyr’ oznacza zwierzę, zaś ‚dal’ to dolina — słynie ogólnie ze sporej ilości zwierzyny, a tym samym również i z polowań. Na szlaku możemy zobaczyć wiele chatek myśliwskich. Odcinek przy Vassete jest niesamowicie malowniczy, razem ze swoją U-kształtną doliną, meandrującą rzeką i całą sielskością dookoła.

Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że jeśli chcemy zakończyć wędrówkę w Dyrdal musimy uwinąć się z łazikowaniem w czasie kursowania łódki. Ostatni prom z Dyrdal do Flåm odpływa o 16:25 (dane z 2019 roku, rozkład łódek na 2019 rok można sprawdzić TUTAJ, a ogólnie w przyszłych sezonach TU).

Ze względu na długość szlaku i przewyższenie polecam robienie tego szlaku na dwa dni. My tak uczyniłyśmy. Co prawda targanie namiotu, śpiworów, wody i żarcia na ponad tysiąc metrów to nic przyjemnego, szczególnie w gorący dzień. Jednak możliwość rozbicia się nad jednym z jeziorek tuż przy masywie Breiskrednosi to naprawdę dobre wspomnienia i piękne widoki.

Z pamiętnika niedzielnego piechura

Dzień, który wybrałyśmy na trekking był niesamowicie gorący. Na całe szczęście wędrówkę zaczęłyśmy dość późno, bo około 14-15. Zastałyśmy zatem Rimstigen w cieniu, co było wielką ulgą. Szlak i tak przy swoim sporym przewyższeniu nieźle wyciskał poty. Potem z doliny trzeba było dostać się na przełęcz przy jeziorku Skarsvotni. Od tego momentu szlak jest bardzo mizernie oznaczony i idzie się na azymut. Kolejna przełęcz i potem plateau.

Trochę kamieniście, potem gąbczasto. Bo i jeziorka, i rzeczki. Nie raz i nie dwa trzeba jakieś podmokłe coś przekroczyć. River crossing robiłyśmy właściwie dwukrotnie. Raz przy Skarsvotni, raz już przy samym Breiskrednosi, kiedy schodziłyśmy do Dyrdal (ale tylko dlatego, że nie chciało nam się obchodzić jeziorka dookoła). Spora ilość terenów podmokłych wiązała się również z inną sprawą — komarami i muszkami. Było ich dużo. Niemniej jednak nie zostałyśmy jakoś specjalnie pogryzione.

„Ja myślę, że one jeszcze nie nauczyły się gryźć”

Magda była wielką fanką mojego jakże dyplomatycznego uzasadnienia braku komarowych bąbli. Tak czy siak, zabranie ze sobą jakiegoś środku na komary i stworzenia latające nie będzie głupim pomysłem. Nic więcej, poza takim smarowidłem właśnie, nie było nam potrzebne.

Kemping tuż przy Breiskrednosi

Gdzie i jak robić zdjęcia?

Nærøyfjord jako jeden z najwęższych fiordów w całej Norwegii, a na pewno najwęższy w tym regionie nie jest fiordem łatwym do oświetlenia. Szczególnie, że w swojej wąskości jest on też nieco powywijany. Sprawia to oczywiście niesamowity efekt, ale i ponownie — trudność oświetleniową.

O wschodzie mamy światło w fiordzie, ale niestety widok mamy ze słońcem, wszystko zatem się wypłaszcza. Dopiero od około 8 rano zaczyna się trochę fajniej to światło rysować. Niemniej jednak musimy się liczyć, że niezależnie od pory, którą wybierzemy, w którymś fragmencie będziemy mieć nieco cienia.

Przy zachodzie niestety słońce mocno się chowa za masywem Bakkanosi i światła w fiordzie jest bardzo mało. Niemniej jednak cała grań Breiskrednosi skąpana jest w słońcu.

Powiedziałabym, że najfajniejsze światło zaczyna się od 8 i trwa do około godziny 11-12 w zależności od miesiąca (weźmy pod uwagę, że Słońce bardzo mocno zmienia swoje położenie na skandynawskim niebie, miesiąc do miesiąca nierówny). Światło poranne ładnie przebija się przez nierówne szczyty po lewej stronie fiordu i coraz raptowniej oświetla fiord z każdą godziną. Latem, od godziny około 12 do 16, ponieważ widok mamy na południową część fiordu, mamy fiord pod światło. Nie jest to moim zdaniem najgorsza opcja ze wszystkich możliwych, bo dzięki temu nie mamy wypłaszczonego krajobrazu, a światełko ładnie  kontruje i kształtuje nam wszelkie nierówności gór.

Cała krawędź oferuje dobre miejsca na zdjęcia. Znajdziemy tu zarówno malutką replikę ‚Trolltungi’, jak i maleńkie ‚Preikestolen’. Grań Breiskrednosi jest też dość długa, i o dziwo, z najwyższego punktu wcale nie ma najlepszego widoku. Moim zdaniem warto odbić odrobinę w lewo, w stronę fiordu.

Dla miłośników totalnie ekstremalnych miejscówek jest tam punkt, który przyprawia o dreszcze od samego patrzenia nawet tych odważnych. Magda stanowczo zabroniła mi tam wchodzić (nigdy jeszcze nie widziałam jej w takim stanowczym „nie”). Mowa o TEJ skałce (TUTAJ w innym ujęciu). Miejsce rzuca się w oczy mocno. I kusi, i to bardzo. Niemniej jednak faktem jest, że na owy punkt może poprowadzić jedynie głupota i zachłanność.